Οι γονείς μου δεν έχουν ιπτάμενες μπέρτες, αλλά με κάνουν να πετάω όταν με αγκαλιάζουν.

«Με λένε Σταμάτη. Είμαι 6 χρονών και πηγαίνω στο νηπιαγωγείο. Όχι, δεν έμεινα στην ίδια τάξη. Απλά μια χρωμοσωματική ανωμαλία, που δεν εντοπίζεται στον προγεννητικό έλεγχο με κρατάει λίγο πίσω. Η μητέρα μου από την αρχή ένιωθε ότι κάτι συμβαίνει με μένα. Αλλά η γιατρός την καθησύχαζε αποδίδοντας την αγωνία της σε υπέρμετρο μητρικό ζήλο. Μεγαλώνοντας, τον έντονο μητρικό ζήλο συμμερίστηκε τελικά και η γιατρός, αφού διαγνώσθηκα φορέας ενός χρωμοσώματος που θα μου έκανε τη ζωή δύσκολη. Τελικά η μαμά είχε δίκιο. Μάλλον οι μαμάδες έχουν πάντα δίκιο. Είναι αυτή η διαίσθηση που καθοδηγείται από τη λατρεία και την απέραντη αγάπη που σου δίνει δώρο και μια έκτη αίσθηση.

Όταν ανακοινώθηκε το πρόβλημα μου η μαμά και ο μπαμπάς μάλλον ένιωσαν ότι βρίσκονταν σε ένα παράλληλο σύμπαν. Σε ένα κακό όνειρο που κάποιος, κάποια στιγμή θα τους έβγαζε και όλα θα ήταν όπως πριν. Όμως μάταια. Το κακό όνειρο ήταν μια πραγματικότητα. Οι γιατροί έκαναν εξετάσεις επί εξετάσεων. Έστειλαν φιρμάνια σε άλλους γιατρούς. Μίλησαν με επιστήμονες στο εξωτερικό και το συμπέρασμα ήταν ότι για το υπόλοιπο της ζωής μου θα έπρεπε όλοι να με προσέχουν με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Δεν κινδύνευε η ζωή μου. Αλλά η ποιότητα της ζωής μου. Τότε ξεκίνησαν όλα. Ταξίδια –όχι στη Disneyland- τηλέφωνα και ξανά εξετάσεις και ξανά ταξίδια.

Η μαμά και ο μπαμπάς χαμογελούσαν και έκαναν ό,τι μπορούσαν για να δείχνουν ήρεμοι. Αλλά δεν ήταν. Το καταλάβαινα. Όλα τα καταλαβαίνω. Ακόμα και αν δεν το λένε, ένα βλέμμα, μια σκυθρωπή στιγμή, αρκούν. Όμως ποτέ δεν αισθάνθηκα τους ήρωες μου να εγκαταλείπουν. Όχι εμένα. Τον αγώνα, την προσπάθεια, τον ανήφορο προς οτιδήποτε θα μπορούσε να κάνει τη ζωή μου καλύτερη, την εξέλιξη της δυσκολίας μου ηπιότερη.

ΟΙ ΔΥΝΑΤΟΙ ΣΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΠΟΛΕΜΟΥΝ ΜΕ ΘΕΡΙΑ. Η ΜΑΜΑ ΜΟΥ ΚΑΙ Ο ΜΠΑΜΠΑΣ ΜΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥΣΑΝ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ.

Αυτό ήταν το θεριό μας. Έψαχναν, διάβαζαν, αναζητούσαν οτιδήποτε θα έκανε καλύτερη τη μέρα μου. Τη μέρα τους. Και σε όλο αυτό είχαν ο ένας τον άλλο και …κανέναν άλλο.

Στη χώρα μου η μοναξιά της διαφορετικότητας είναι ο μεγαλύτερος πόνος. Μόνος ζητάς την αυτονόητη βοήθεια. Μόνος παλεύεις για ίσες ευκαιρίες που τις αξίζεις. Όμως ανακάλυψα ότι η μαμά μου και ο μπαμπάς μου είναι οι δικοί μου υπερήρωες. Βρίσκουν δύναμη εκεί που κανείς δεν τη βλέπει, μάχονται με όλη τους τη θέληση. Νικάνε δράκους που κάθονται σε γραφεία και υδροκέφαλα τέρατα με παρωπίδες. Δεν πέφτουν. Στέκονται δυνατοί έτοιμοι για τον επόμενο αγώνα.

Η μαμά μου και ο μπαμπάς μου δεν έχουν ιπτάμενες μπέρτες ούτε laser βλέμμα. Αλλά με κάνουν να πετάω όταν με αγκαλιάζουν και ζεσταίνεται η καρδούλα μου όταν με κοιτάνε. Και τότε όλα είναι πιο εύκολα»,

Αφιερωμένο με υπέρμετρο θαυμασμό, τρυφερότητα και ειλικρινή αγάπη σε όλους τους γονείς που παλεύουν για τα δικαιώματα των παιδιών τους που η φύση τα προίκισε με διαφορετικό τρόπο. Στις μητέρες και τους πατέρες που παλεύουν με το τέρας του δημοσίου και την τυφλή γραφειοκρατία. Η δύναμή τους, το πάθος τους και η μεγάλη αγκαλιά τους ας είναι παράδειγμα για όλους εμάς που γκρινιάζουμε με 

τα εύκολα και απογοητευόμαστε με τα ανόητα.

http://www.themamagers.gr/gonis-mou-den-echoun-iptamenes-bertes-alla-kanoun-na-petao-otan-agkaliazoun/